Μαρτυριά ενός επισκέπτη..

Αϊ Δημήτρης - Αετόπετρα 2011

όλα κι όλα, τόχα μεγάλη ανάγκη αυτό το γλέντι. θα μπορούσα νάχα ταξιδέψει (κι εγώ όπως οι άλλοι) τα 500 χιλιόμετρα του ταξιδιού μόνο και μόνο για αυτό. κι είχα ανάγκη σε αυτό το πανηγύρι να πανηγυρίσω κυριολεκτικά. να πιω, να χορέψω, να κλάψω, να γελάσω....

το ταξίδι eτούτο είναι, έτσι κι αλλιώς, ένας αποχαιρετισμός μιας μεγάλης περιόδου της ζωής μου πριν από ένα μεγάλο restart που έχω τόσο ανάγκη αλλά και που δεν ξέρω καθόλου που και πως θα με βγάλει. σαν να βαρέθηκα να ταξιδεύω στα καταστρώματα και είπα να ρίξω βουτιά μεσοπέλαγα, να κολυμπήσω κι όπου - και αν...- με βγάλει.

ήθελα να κλάψω και να κάψω πολλά σε αυτό το γλέντι να κάψω πολλά από αυτά που άπλωσαν ρίζες στα σπλάχνα του νου και της καρδιάς μου, κρατώντας με...
δεσμώτη σε ασάλευτα αγκυροβόλια. πολλά από αυτά που με έκανα να ζω σε ασυντέλεστους ενεστώτες. έτσι ταξίδεψα ως εδώ πάνω. για να κάψω και να καώ, να κλάψω τόσο δάκρυ που να αξιωθώ επιτέλους μια κλεφτή ανάσα από την ανάδυση από τη μέσα λίμνη....

όταν μεσάνυχτα έφτασα στην Αετόπετρα το γλέντι είχε ξεκινήσει για τα καλά. στο εσωτερικό του σχολείου, με ένα πάτωμα που χόρευε και αυτό με όλο τον κόσμο! ούτε σε extreme λούνα πάρκ τέτοιο τρελό ταλάντεμα... ο Δημήτρης ψιθυρίζει "πότε θα πέσει και θα μας πάρει σούμπιτους στον πάτο", ο Γιώργος, ως μηχανικός, ο θείος που επέμενε να μένει στο σπίτι του όταν εκείνο είχε χαρακτηριστεί κίτρινο στους σεισμούς χωρίς να φοβάται, χθες τα χρειάστηκε!

χόρευαν όλοι και όλα, εκτός από μένα. έπιασα γωνία, κρύφτηκα - κατά τη συνήθεια μου - πίσω από το viseur - και κινηματογραφούσα γύρω μου ενώ προσπαθούσα ουσιαστικά να δω μέσα μου. τι σκατά τρέχει; εδώ ήρθα για να χορέψω και να λυθώ, γιατί τέτοιος κόμπος, τέτοια περίκλιση;

οι ώρες περνούσαν, το γλέντι άναβε όλο και περισσότερο, όπως τόχα ζήσει και το καλοκαίρι στην Αετόπετρα - μια νύχτα, όπως και τότε, που ο χρόνος μοιάζει να κάνει one night stand για να ξεφύγει κι ο ίδιος για μια νύχτα από την αμείλικτη ροή του! και ποια νύχτα! τη μόνη νύχτα της χρονιάς που ο χρόνος δικαιούται την ψευδαίσθηση του restart, υποκλέπτοντας λίγη από τη χάρη της ώρας που, σε πείσμα του χρόνου, μπορεί να επανεκκινεί....

όμως εγώ, περίκλειστος και δύσθυμος απέναντι και στον ίδιο τον εαυτό μου. χωρίς να ξέρω τι και γιατί. χωρίς να το επιλέγω. να έρχονται διάφοροι φίλοι και φίλες, να με παρακινούν να αφήσω την κάμερα και να χορέψω μαζί τους κι εγώ να νιώθω τα πόδια άγκυρες... ντρεπόμουν τον ίδιο τον εαυτό μου χθες βράδυ!

είχε ξημερώσει για τα καλά, πρέπει νάταν 8 το πρωί, είχα αποκάμει και είχα κάτσει σε ένα πάγκο, όταν ο Σίμος με το ντέφι, δίπλα στο μπάσσο κλαρίνο του Τόλη, έπιασε να τραγουδά "τα ξεχωρίσματα". τόνιωσα ξυραφιά στα σπλάχνα: "γιατί έχουμε ζωή και θάνατο"! άφησα με ένα χάδι την κάμερα στη θήκη της και πιάστηκα στην αλυσίδα του χορού. δίπλα σε αυτόν που ένιωθα να χορεύει εκείνη την ώρα πιο ασάλευτα από όλους - τον Δ.Μπ. ένιωθα εκεί, εκείνη την ώρα ότι βρισκόμουν μπροστά στο γρίφο της απίστευτης δυσθυμίας μου. δεν μπορούσα, όμως, ακόμη να καταλάβω το τι και το γιατί....

ήταν στις 9 όταν έφτανα στο χωριό μου. η μάνα γυρίζει και μου λέει "θυμάσαι τι ήταν χτες;". "τι ήταν;" "η μέρα της Ροδούλας...". σαν χτες, πριν από δύο χρόνια, "ταξίδεψε" ανεπίστρεπτα η αγαπημένη μου ξαδέλφη. τώρα ήξερα τα τι και τα γιατί. το αίμα που δεν θα ριμάρει ποτέ με το ψέμμα! κι όπως εκείνη τη μέρα, λιγες ώρες πριν το μάθω από το γιό της Άρη, ήμουν αυτή την ώρα εδώ, στα Γιάννενα κι έγραφα κάτι για τα πουλιά που έκραζαν απίστευτα πένθιμα κι αγριεμένα στις όχθες. κι είμαι εδώ και τώρα που σαν χάδι η Ροδούλα επιστρέφει και απασφαλίζει τα δάκρυά μου... επιτέλους, κλαίω! και καίω!

ήταν καλή σαν άγγελος η Ροδούλα, η Ρόη. σε Θεούς δεν πίστεψα, μόνο στο ανεπαίσθητο το χάδι των αγγέλων...

Υ.Γ. η εικόνα από το κινητό μου δεν αναδεικνύει το (μουσικό) ανάστημα του Βασίλη Τόλη αλλά το μέγεθος της κατάπτωσης των γύρω πανηγυριζόντων. αφού δεν κατάφεραν να πέσει το πάτωμα, έπεσαν οι ίδιοι!

πέρα από τα άνοστα, όμως, αυτό που θαύμασα περισσότερο (και) χθες ήταν ο χθόνιος τρόπος των Ηπειρωτών στο χορό τους, κάθε τόσο να πέφτουν στη γη, να τη χαϊδεύουν, να τη θωπεύουν, να την προσκυνούν, να τη χτυπούν, να τη φιλούν κι έπειτα να τινάζονται ψηλά και να χορεύουν (αυτό μου το ψιθύρισε κάποτε ο Μιχάλης Γκανάς:) "δύο πόντους πάνω από το έδαφος", χωρίς να πατάνε πραγματικά στη γη αλλά ανεπαίσθητα πιο πάνω, στο υπερόριό της... εγκάρσιοι χοροί, από το πένθος κατευθείαν στην Ανάσταση, από τη γη στον ουρανό, εγκάρσιοι σαν την ψυχή μας.

για αυτό, αν το ακούσεις κι εσύ θα το νιώσεις κι ακόμη κι ανάπηρος θα τιναχτείς αν το ακούσεις: "γιατί έχουμε ζωή και θάνατο"... χθες ακόμη κι αυτό το είδα! αλλά αυτό ήταν τόσο μεγάλο που αδυνατώ να γράψω κάτι για αυτό...


Αλέξανδρος Λαμπρίδης