Εορτή σπιτική, κλειστή, πάντα γινόταν στο σπίτι. "Ο καλός νοικοκύρης το χειμώνα χαίρεται" έλεγαν οι παλαιοί. Το χειμώνα που τα "ζωντανά" (γιδοπρόβατα κτλ) ταλαιπωρούσαν τον κόσμο τα Χριστούγεννα απολάμβαναν την θαλπωρή του σπιτιού όσοι δεν είχαν "ζωντανά". Έσφαζαν ένα (και δύο ακόμα) κοκόρια (πέτους) και με τον ζωμό τους (ζ' μι) έβραζαν την "μανέστρα" με ρύζι καρολύνα την οποία απολάμβαναν μετά το γυρισμό τους από την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής δίπλα στην παραστιά, σταυροπόδι με σκαμνιά γύρα στην "ταύλα" (χαμηλό τραπέζι).
Από την παραμονή είχαν φτιάξει στην πυρακτωμένη πλάκα, τις τηγανίτες, τα "σπάργανα του Χριστού" που κάτι παλιές τις έλεγαν ακόμα "λαγγίτες".
Είχαν χώρια τις "απλά ψημένες" και σ' αλλο ταψί (τεψί) άλλες "ζεματισμένες" που τις περιέχυναν ζαχαρόνερο ή μελόνερο, με τριμένα καρύδια πασπαλισμένες, κάτι παρόμοιο με τον μπακλαβά. Το ψήσιμο τους εμάς τα παιδιά, τότε μας ενθουσίαζε πολύ. Κάλαντα δεν είχαμε.
Απόσπασμα από το βιβλίο "Μνήμες από την Αετόπετρα Δωδώνης" σ. 96.
Θεσσαλονίκη 2007, Γρηγόρης Μ. Μηλιώνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου